Op sommige dagen gaat alles mis, en op andere dagen besef je eens te meer dat je al het geluk van de wereld in je handpalm houdt.  Hoewel mijn week in mineur begonnen was, gaven the powers that be me vandaag een dosis geluk om u tegen te zeggen.  Of, zoals de middelste zoon het zei toen hij ging slapen: vandaag was een klavertje 4, hé mama.

Het begon deze ochtend, toen de actieve peuter om 6 uur al wakker werd.  Maar in plaats van de boel op stelten te zetten, kon ik hem gewoon mee bij ons in bed nemen, en viel hij terug in slaap, met zijn 2 handjes op mijn wangen en zijn neusje bijna tegen die van mij.  Comfortabel liggen (of zelfs normaal ademhalen) was er niet echt meer bij, maar hoe groter die dekselse 2-jarige van mij wordt, hoe meer ik besef dat die tijden bijna voorbij zijn.  Alle knuffelmomenten die ik nu nog kan stelen met hem zijn me extra dierbaar.

Op het werk liep alles gewoon op rolletjes.  Een groot project, waar ik maanden aan gewerkt heb, werd goedgekeurd, ik mocht cursus geven (of toolboxen, zoals dat in het jargon heet, vraag me niet waarom), de soep tijdens de middagpauze was voor de verandering eens juist goed.  Elke e-mail, elk telefoontje werd prompt beantwoord en ik kon bijna mijn volledige Outlook takenlijst afvinken.  Zen op het werk, ik teken ervoor.

En ook na het werk bleef mijn winning streak gewoon doorgaan.  Het pizzadeeg van de super de luxe man was perfect gerezen en voor een keertje konden we met 5 in de keuken samen koken zonder dat het eindigde met verwondingen, ruzies en rookwolken.  De actieve peuter was zelfs dolblij met zijn pizza met ei.  Tja, soms moet je gewoon creatief zijn om de jongste mee aan tafel én aan het eten te krijgen.

Na het eten begonnen de 2 oudsten zonder morren aan hun huiswerk.  De oudste ratelde de tafel van 5 af alsof het niets was en de middelste (sinds september in het eerste leerjaar) liet ons zien dat het echt wel klopt, dat leren lezen niet met kleine stapjes gaat, maar ineens, met gróte sprongen.  Zalig, om te zien hoe je kind plezier heeft in leren lezen, hoe die magische wereld van letters en woorden zich ontvouwt voor zijn verwonderde ogen. De jongste zong ondertussen sinterklaasliedjes (waarbij ik wel opmerkte dat hij het over de stomme stoomboot had, dankjewel oudere broers).

En toen het tijd was om te gaan slapen, stonden ze alledrie in no time in hun kamer en lagen ze 5 minuten later in dromenland.

Je leest het, kinderen zijn niet altijd kleine fuckertjes en niet elke dag is een gevecht.  Het mag dan misschien niet mijn mooiste blogpost zijn, maar dan toch wel zeker de gelukkigste…

PS: ik heb een nieuwe lay-out omdat de oude niet meer zo goed te lezen was op een tablet of smartphone.  Hope you like it!