Vandaag was een typische maandag, zo één die je in films ziet en waar je van denkt dat het in het echt toch nooit zo gebeurd… Maar het kan dus, dat alles misgaat nog voor het 8 uur ’s ochtends is.

Het begon al met de wekker, die om één of andere onverklaarbare reden om 6.00 uur begon af te lopen.  Het zou kunnen dat die nog zo vroeg stond van de vorige week, toen de super de luxe man zijn wekker niet bij de hand had (als in, zijn gsm bij mijn ouders vergeten, waardoor die om 6 uur uit hun bed werden gebiept).  Maar zouden smart phones ondertussen niet zo slim moeten zijn om te weten dat het vandaag niet nodig was om zo vroeg af te gaan?  75 minuten later ontdekte ik dat ik niet op snooze had gedrukt, maar op stop.  Je dag beginnen met een kwartier vertraging, op een maandag na een vakantie, niet mijn beste moment.

Eens ik de badkamer binnen stapte, maakte mijn spiegelbeeld me al snel duidelijk dat ik gisterenavond beter wel mijn haar had gewassen.  Hoe komt het toch dat je haar er na een nacht slapen kan uitzien alsof je 2 marathons hebt gelopen én een weekend Tomorrowland achter de rug hebt?  Welke logica zit daar achter?  Net toen ik mijn shampoo hoofd wou afspoelen, hoorde ik de actieve peuter roepen: ik ben WAKKER!  En geloof me, een 2-jarige wordt er niet vrolijk van als hij moet wachten om uit zijn bed gepakt te worden tot de mama haar haren afgespoeld heeft.  Nog eens 5 minuten extra verloren met het opbeuren van de humeurige peuter.

De 2 oudsten waren ondertussen al zelf opgestaan.  Fantastisch toch, kinderen die groter en zelfstandiger worden?  Zelfstandig genoeg in ieder geval om eraan te denken dat ze hun turngerief mee naar school moesten nemen.  Niet zelfstandig genoeg om dat ook effectief uit de kast te halen.  Zucht, ik moet mijn ochtenden écht wel beter beginnen plannen.  Daarom zei de mama me altijd dat ik de avond ervoor alles moest klaar zetten (en de super de luxe man, die over mijn schouder meeleest, zegt juist hetzelfde).

Eenmaal in de keuken aangekomen, presteerde ik het om een glas te breken,gewoon door het neer te zetten.  Soit, dat kon er nog wel bij.  Scherven brengen geluk, toch?  De kat gleed ondertussen tussen, langs en door mijn benen. Ik ben één keer teveel over dat beest gestruikeld om nog de illusie te koesteren dat hij daarmee stopt voor hij eten heeft gekregen.  Nadat ik eten in zijn bakje had gedaan, veegde ik een pluisje uit mijn gezicht, om dan te merken dat er Whiskas aan mijn hand hing.  Juist wat je nodig hebt op een maandag, brokjes in saus op je neus.  En dat specifieke aroma van katteneten blijft een hele dag bij je, afgewassen of niet.

De actieve peuter werd daarna nog quasi hysterisch omdat hij naar de opvang moest.  10 minuten later brak mijn moederhart een tweede keer, toen de middelste zoon zonder dag te zeggen de school binnen liep.  Eén wou bij mama blijven, de ander kon niet snel genoeg weg zijn.  Zo verschillend, maar 2 keer pijnlijk.

Is het al dinsdag?