Mijn innerlijke optimist had mij vandaag goed zitten.  In een vlaag van verstandsverbijstering had ik het idee opgevat om ’s middags, met man én 3 kinderen, naar Ikea te gaan om daar eens “wat keukens” te gaan bekijken.  De super de luxe man vond het een iets minder plan: tijdens de herfstvakantie, de maandag na een feestdag?  Zoals wel vaker (dan ik eigenlijk wil toegeven), had hij gelijk.  Half Antwerpen en omstreken was vanmorgen blijkbaar met hetzelfde plan opgestaan.

Onze keuken is dringend aan vernieuwing toe.  Ze heeft 30 jaar dienst gedaan, maar de jaren beginnen zwaar te wegen.  De kastdeuren sluiten niet meer (één deurtje heeft al finaal de geest gegeven en ligt ergens in de garage te verkommeren, waardoor iedereen een mooi zicht heeft op onze collectie plastieken kinderborden en -bekers).  Het werkblad leest als een geschiedenis van 3 decennia keukencultuur en de potten en pannen staan wankel op het gasvuur.  Ik ben elke keer opgelucht als de oven met een zucht en een kreun begint op te warmen.  Tijd dus om naar iets anders uit te kijken, zeker omdat onze keuken intensief gebruikt wordt.  Sowieso koken we elke avond voor het gezin (ik schrijf “we”, maar het is eerder enkelvoud, mannelijk) en vaak genoeg schuiven familie en vrienden de voetjes mee onder tafel.

Anyway, wij dus naar Wilrijk.  We hadden een strak plan: de 2 oudsten konden spelen in de kinderopvang en de actieve peuter zou zijn middagdutje toch wel in de buggy kunnen doen?  Onvoorstelbaar toch, na 7 jaar mama zijn kan ik mezelf nog steeds dingen wijsmaken.  Na één blik op de drukte in de opvang beslisten de kinderen met meerderheid van stemmen dat ze véél liever met ons mee binnen gingen.  De actieve peuter had geslapen in de auto en was dus klaarwakker.  Eigenlijk beschouwen mijn kinderen heel Ikea als een fantastische speeltuin, een soort wonderland met allemaal verschillende kamers en hoekjes, waar ze naar hartelust ontdekkingen kunnen doen.  Dat houdt in dat elke sofa-opstelling uitgebreid getest wordt op weerstand en zachtheid, dat élke keukendeur open gemaakt moet worden, dat ze zich verbazen over fake laptops en kleren in de kasten met strategische gaten erin en dat we nu ook weten dat deze kraan sneller kapot gaat dan je denkt.  Oké, die kraan mag ik op mijn conto schrijven, dat wil ik best toegeven.

Het resultaat van dat alles?  Veel keukens hebben we niet gezien.  Dankzij de actieve peuter hebben we wel een paar kerstballen kunnen redden (yep, Ikea was al in kerststemming), zijn er 3 houten treintjes aan onze collectie speelgoed toegevoegd en mochten de andere bezoekers genieten van een huilconcert toen hij alsnog in de buggy moest.  Ergens halverwege, voorbij de keukens maar voor de kinderkamers hebben we een shortcut genomen, spijtig genoeg niet rechtstreeks naar de uitgang.  We zijn thuisgekomen met 3 glazen voorraadpotten, 20 houten kapstokken, een nieuwe schaar en een eland knuffel voor de middelste (want je hebt natuurlijk nooit genoeg knuffels).

Toen we thuis kwamen, zag onze oude keuken er ineens een heel stuk beter uit…