Gisteren was ik nog eens met vriendinnen op stap.  Altijd een welkome inspiratiebron voor een nieuwe blogpost…  Als je met 9 aan een tafel zit, komen er zoveel onderwerpen naar boven en hoor je zoveel verschillende overtuigingen dat je helemaal vol verhalen terug naar huis gaat.  Dat vind ik ook zo leuk aan de vrouwen met wie ik de eer heb bevriend te zijn: het zijn stuk voor stuk sterke, zelfstandige ladies with an attitude die niet bang zijn om van mening te verschillen. Dat geeft soms wel eens vuurwerk, maar hey, dat is toch ok?

In de loop van de avond werd er bij consensus besloten dat de herfst een moeilijke tijd is om volop te sporten.  De dagen worden korter, het weer wordt natter en de algemene teneur is om maar met een dekentje in de zetel te kruipen.  Dan moet je al veel wilskracht hebben om toch die loopschoenen aan te trekken, die badmuts op te zetten of door weer en wind naar de fitness te rijden.  Dat is nu iets waar ik helemaal geen last van heb.  Niet omdat ik een die-hard sportfanaticus ben, maar gewoon omdat ik nooit ga sporten, of het nu herfst, winter, lente of zomer is.  

Daar, het is er uit.  Ik doe niet, nooit, never aan sport. Ik loop alleen om de actieve peuter te vangen als hij weer eens besluit dat hij groot genoeg is om alleen de straat over te steken, zwemmen beperkt zich tot wat in een zwembad plonsen tijdens de zomervakantie en de laatste keer ik in een fitness was is ondertussen al zo’n 10 jaar geleden.  Ik heb het ook nooit graag gedaan.  Een paar tennislessen omdat mijn beste vriendinnetje van het derde leerjaar het ook deed, een jaartje aquagym met een vriendin en een nooit ten volle gebruikt abonnement voor de fitness de maanden voor ik trouwde: dat is mijn collectieve sportervaring.  Als kind al was ik veel gelukkiger als ik met een boek in de zetel kon liggen, ik eindigde altijd als laatste tijdens de scholencross (als ik al meeliep), ik heb zelfs jaren géén fiets gehad.  Yoga lijkt me wel leuk, maar da’s echt de enige sport die ik nog zou willen doen.

Overal om me heen lopen mensen de 10 Miles, oefenen ze voor een (halve) marathon, wordt er gezwoegd, gezweet en gepuft.  En pas op, niets dan respect voor iedereen die het graag doet en er veel plezier uit haalt.  Ik heb oprecht bewondering voor mensen die wekelijks één of meerdere keren gaan sporten, die hun grenzen elke keer een beetje verleggen.  Maar wat als je je bijna verplicht voelt om te gaan zumba’en of start to runnen? Wat als je die sportcultuur aan je laat voorbijgaan en het je eigenlijk niet kan schelen of je een sixpack hebt of niet? Kan het zijn dat niet (willen) sporten één van de laatste taboes is geworden?

Want dat het een beetje taboe is, staat voor mij vast.  Als het gaat over sport en voldoende beweging, hoor ik nooit dat iemand het niet graag doet. Niet dat iedereen rondom mij fanatiek sport, maar als er niet gesport wordt, is dat omdat ze geen tijd hebben, een blessure hebben of omdat ze even in een “luie periode” zitten.  Het wordt ook altijd een beetje verontschuldigend gezegd, net of je je moet schamen voor je niet-sportief zijn.  En natuurlijk, ik weet dat sporten goed voor je is, en dat niet-bewegen leidt tot een ongezonde levensstijl.  Maar ik beweeg toch?  Ik ren, loop en haast wat af, met 3 kinderen, een huishouden en een job.  Voetballen in de tuin, naar school fietsen (met mijn hagelnieuwe fiets), gaan wandelen op zondag, opruimen als de kinderen in hun bed liggen, op de zetel hangen is er niet vaak bij.  Je leest het, zelfs hier verontschuldig ik me voor mijn niet-sportief zijn, zoek ik redenen waarom ik niet sport.

Ik weet het niet, misschien ben ik wel de enige die er zo over denkt.  Mis ik een of ander gen, dat ervoor zorgt dat de runner’s high niet voor mij weggelegd is.  Ontspanning is voor mij een goed boek lezen. Daar krijg je natuurlijk geen maatje 36 van, dat neem ik er dan maar bij.  Sporten zal nooit iets voor mij zijn, behalve misschien die yoga, daar denk ik nog over na…