Soms moet je het niet ver gaan zoeken.  Hoewel ik zou kunnen schrijven over de meest uiteenlopende onderwerpen, valt de inspiratie me af en toe gewoon in de schoot.  Mijn nageslacht is blijkbaar altijd bereid om de mama uit de nood te helpen.  Deze week hebben ze zichzelf overtroffen.  De interactie tussen die 3 zonen van mij is bij momenten goddelijk grappig.  Voor mij dan toch, maar ik heb misschien het mijn-kind-schoon-kind-syndroom, dat kan ook.  Desalniettemin ga ik jullie er toch mee lastig vallen, met die fantastische kleine fuckertjes van mij (die ik trouwens steevast benoem als “gangsters”, je bent niet alleen Mevrouw Schoeters!).

De oudste zit al helemaal in de kerstsfeer.  Op zijn manier dan toch.  Ik hoorde hem al een hele dag Jingle Bells neuriën.  In zijn versie gaat dat ongeveer zo: Jingle bells, jingle bells, de kerstman kan niet komen, want hij zit nog op ’t wc.  Ik moest lachen, dus hij verdubbelde zijn pogingen om grappig te zijn.  In de wereld van mijn 7-jarige betekent dat dat hij er nog een schepje bovenop doet.  Versie 2 van zijn bijdrage aan de premature kerstsfeer: Jingle bells,… de kerstman kan niet komen want hij heeft diarree.  De actieve peuter, altijd bereid om mee te doen, maakte er het volgende van: Jingle Bells, jingle bells, de kerstman kan niet komen want hij zit nog in de KAKA!  En dat laatste woord werd erg luid geroepen, en met veel gevoel gebracht.  De middelste, met zijn speciaal gevoel voor humor, verzocht iedereen om te luisteren naar zijn strofe: Jingle bells, jingle bells, de kerstman kan niet komen want hij zit nog op de slee.  Gedaan met lachen dacht ik, maar de 2 anderen gingen nu pas echt plat van het lachen.  Zo ver is het dus gekomen in mijn huishouden, er wordt zoveel pipi en kaka in de groep gegooid (letterlijk en figuurlijk) dat het onverwachte “propere” liedje nog het grappigste van al is.  Go figure…

In de categorie ik-zou-mijn-kind-kunnen-opeten-zo-schattig-is-hij…  De actieve peuter besliste gisterenavond dat hij de koning was.  Hij was “de koning van ons huis”.  Zijn oudste broer werd benoemd tot Piet Piraat (aka diegene waartegen de koning ging vechten), de middelste moest Steven Stil zijn en mocht dus niet meer praten (moeilijke opgave voor die babbelkous).  De super de luxe man vroeg of hij ook mocht meespelen.  Papa mocht Berend Brokkenpap zijn, want de actieve peuter is niet anders gewoon dan dat papa de beste “kookman” van de wereld is.  Met een bang hartje vroeg ik wie ik dan mocht zijn.  Na een trouwfeest afgelopen zaterdag (nog eens proficiat trouwens A & G, en bedankt voor het fantastische feest) met veel te veel lekker eten en taart, vreesde ik eruit te komen als Stien Struis.  Niets van dat, mama was dé prinses, de mooie prinses zelfs.  Zalig toch hé, hoe zo’n kind je dag goed kan maken.

En deze is al iets ouder, maar hij blijft een van de betere oneliners ooit uitgesproken in dit huis… De middelste, 2 jaar geleden, toen hij werd gevraagd om voor het eten zijn handen te wassen: “Niet nodig mama, ik heb ze al afgelikt.”.  Kon alles maar zo simpel zijn in het leven hé?

Er wordt dus wat afgelachen ten huize MamaIsBloos.  Wat niet wegneemt dat ik ook dikwijls een zucht van verlichting slaak als die 3 in hun bed liggen.  Wanneer zou ik anders kunnen schrijven?