Soms sta je met je mond vol tanden.  Dat kan grappig zijn, zoals deze zondag. Heel de dag gonsde “Het leven is mooi” van Will Tura door mijn hoofd.  Af en toe betrapte ik mezelf erop dat ik het hardop zat te zingen.  Na de zoveelste aria (met gevoel gebracht) keek de oudste zoon me onderzoekend aan.  “Kan je ook een lelijk leven hebben, mama?”  Lap, zo’n filosofische vraag op de dag na een zwaar feestje (waar die evergreen van de grootvader van de Vlaamse muziek natuurlijk de revue gepasseerd was, het is geen nummer dat tot mijn standaard repertoire behoort…).  Mijn zangstonde was direct voorbij.  Wat antwoord je daar nu op?

Er zijn ook momenten dat je zo verbouwereerd bent, dat je gewoon niet weet wat je moet antwoorden en of er wel een deftig antwoord mogelijk is.  ’s Avonds in bed laat je het gesprek opnieuw de revue passeren en bedenk je wel 100 spitsvondige antwoorden die de vraagsteller beschaafd maar beslist op zijn/haar plaats gezet zou hebben.  Op het moment zelf ben ik nooit zo adrem.  Alleen voor het occassionele oneerbare voorstel heb ik direct een antwoord klaar, met dank aan de Nederlandse schrijfster Yvonne Kroonenberg: nee dank u, als ik iets snoep, snoep ik iets lekkers.  Niet dat ik het dagelijks moet gebruiken, zo veel aantrek van vieze mannen heb ik nu ook weer niet.  Maar het zit klaar in mijn hoofd, en het kan desgevallend vlotjes uit mijn mond komen.

Gisteren had ik geen antwoord klaar.  Na school ondernamen de super de luxe man en ik één van de grote expedities van deze tijd, oftewel met de 3 kinderen naar het shopping center.  In een van de winkels stond een verkoopster ons heel de tijd in het oog te houden.  Bang voor vieze kinderhandjes aan de kleding, dacht ik eerst.  Het bleek iets totaal anders te zijn.  Toen de super de luxe man een paar rekken verder stond, stapte ze op me af.  “Wel speciaal hé, jullie zijn allebei donker, de 2 oudste kinderen ook, en de jongste is blond met blauwe ogen”, fluisterde ze me toe.  Ik kon niet anders dan dat beamen, de actieve peuter is lichtblond en heeft de mooiste blauwe kijkers die je je kunt voorstellen.  Waarop de verkoopster steels naar de super de luxe man keek en dan geringschattend naar mij.  “Zal wel moeilijk zijn voor je man zeker?”, vroeg ze me.  Ergens in mijn achterhoofd begon een alarmbelletje te rinkelen.  Op mijn vragende blik antwoordde ze: “Ja, hij zal toch wel even getwijfeld hebben?”  En daar stond ik dan.

Eenmaal thuis had ik natuurlijk verschillende antwoorden klaar, van “Zullen we het hem even vragen?” tot “Oh, ik wist niet dat je ook een experte in gevorderde genetica was.”…  Te laat, die onbeschofte verkoopster zal ik niet meer op haar plaats kunnen zetten.  Een toenmalige kennis van de super de luxe man die me bij de eerste ontmoeting vertelde dat ik toch wel dikker was dan de vorige vriendin ook niet. Sociale vaardigheden, ze zijn blijkbaar niet voor iedereen weggelegd.  Het ergste is dat je het meestal niet ziet aankomen.  Als een kwal slaan ze toe, Je ziet iets op je afkomen dat op het eerste zicht onschuldig lijkt, tot er plots een tentakel tevoorschijn schiet die je met een venijnige steek sprakeloos achterlaat.

Ik zoek dus verder, naar het universele onbeschofte-mensen-op-hun-plaats-zettend antwoord.  Iemand een idee?