Afgelopen zaterdag waren we gevraagd op een feestje van 4 vrienden die 35 werden dit jaar.  Het was er zo leuk dat we pas om 4 uur ’s ochtends thuis waren.  Ken je dat, dat de tijd zo snel gaat dat het lijkt alsof je even met je ogen hebt geknipperd en je eigenlijk 4 uur verder bent?  Anyhoo, zondag was ik door het slaaptekort een beetje dwaas en surfte ik doelloos op het internet.  Al klikkend kom je zo wel eens op sites waar je anders nooit terecht zou komen.  Soms valt dat heel goed mee ( zoals deze, met reviews van elke Buffy en West Wing aflevering, mijn persoonlijke hemel), maar soms krijg je al snel spijt van die klik teveel.  Zoals deze zondag…

Ik kwam terecht op Creepypasta, een verzameling van korte horrorverhalen, al of niet “based on a true story”.  Als je mij een beetje kent, zul je weten dat griezelverhalen wel het laatste zijn dat ik kan gebruiken. Mijn fantasie is al actief genoeg, zonder nog eens gevoed te worden door spook- en andere scary verhalen.  Toch bleef ik lezen, ook al voel ik de haartjes vanachter in mijn nek prikken en zie ik plots in mijn ooghoeken zwarte schaduwen voorbij schieten.  Ik weet dat ik ’s avonds in mijn bed ga liggen bibberen, maar ik kan niet stoppen.

Deze week beleefde ik trouwens mijn eigen creepypasta verhaal.  De super de luxe man was iets gaan drinken en ik was alleen thuis.  Ik besloot om vroeg te gaan slapen en schrok na 30 minuten terug wakker.  Ik hoorde de super de luxe man de voordeur opendoen en naar de living wandelen.  Na een paar minuten begon ik me af te vragen waarom hij niet naar de slaapkamer kwam.  Het werd terug muisstil in huis.  Had ik het me verbeeld?  Nee, ik had echt de klik van het slot gehoord, de voordeur die zachtjes dicht gedaan werd en lichte voetstappen in de gang.  Ik sprong uit bed om te gaan kijken, wat spookte (!) hij toch uit?  Halverwege de gang passeerde ik de gedachte dat het misschien niet de super de luxe man was, die zo stilletjes was binnengeslopen.  Mijn fantasie sloeg op hol.  Maar als mama kan je het niet veroorloven om terug in je bed te kruipen en je onder de dekens te verstoppen, dan moet je flink zijn, want er liggen 3 kinderen te slapen die erop vertrouwen dat jij alles in hun wereld veilig maakt.  Met een klein hartje stapte ik de woonkamer in.  Er was niks te zien.  Ik heb het hele huis gecontroleerd, maar er was niemand.

Ondanks dat geloof ik niet persé dat er meer is tussen hemel en aarde.  Je fantasie kan in overdrive gaan, je hoort een eekhoorn op het dak scharrelen, de verwarming springt aan, de kat loopt buiten voorbij.  Akoestiek kan rare toeren uithalen en zeker als je half slaapt, half wakker bent, moet je niet alles geloven wat je denkt te horen.

En toch… Een paar maanden geleden stopte de actieve peuter plots met spelen en liep naar de grote raam die uitkijkt op de achtertuin.  Hij begon te babbelen en zwaaide enthousiast naar iets in de tuin dat ik niet kon zien.  Nieuwsgierig geworden ging ik bij hem staan.  Ik vroeg hem naar wie of wat hij zwaaide.  Zijn antwoord?  Naar de meneer en het kindje in de tuin, mama…