Mag ik je alvast even garanderen dat je, op het einde van dit stukje, minstens één keer in je haar gekrabd zult hebben?  Ik voel het al kriebelen, gewoon bij het schrijven ervan…

Een tijdje terug dacht ik, ik doe eens zot, en besloot me op te geven voor het activiteitencomité op school.  De actieve peuter start binnen een paar maanden in de speelklas, dus al die uren vrije tijd die mij dan gaan overspoelen, moet ik toch op één of andere manier opvullen?  Het lijkt me wel leuk, samen met andere mama’s (en misschien papa’s, maar die ben ik er nog niet tegengekomen) van alles organiseren en helpen op school.  Vorige week was ik uitgenodigd op de eerste vergadering van het nieuwe schooljaar.  De vergadering op zich was best wel in orde.  Ik was er bijna in geslaagd het stel-je-even-voor moment te rateren door 10 minuten te laat te komen (miscommunicatie, niet expres!), maar was nog juist op tijd om me daar even door te worstelen.  Wat ik niet verwacht had, was dat er op het einde van de vergadering gevraagd werd aan alle aanwezige mama’s om mee op ronde te gaan langs de klassen en alle kinderhoofdjes te controleren op… luizen.

Jeukt het al?  Ik voelde een instant kriebel van achter mijn oor, richting mijn nek en dan naar boven.  Exact de weg die een luis ook zou afleggen.  Is het een taboe om toe te geven dat ik dit jaar zelf ongewenste bezoekers op mijn hoofd heb gehad? Best wel ironisch, want ik heb als kind nooit luizen gehad.  Op de een of andere manier had ik mezelf ervan overtuigd dat ik immuun was voor die kleine kruipers.  De 2 oudsten hadden ook al menige plaag in de kleuterklas overleefd, zonder ooit één beest mee naar huis te brengen.  Dus toen dit voorjaar de gevreesde sticker in de agenda verscheen, begon ik routineus en (niet zo) aandachtig aan de controle.  Eigenlijk wist ik nooit goed waar ik naar moest kijken.  Dus toen ik wat leek op zandkorreltjes in het haar van de oudste vond, stak ik het eerst nog op het zandbakbezoek van de dag ervoor.  De zandkorrels zaten best wel hardnekkig vast aan zijn haar, voor een zandkorrel dan.  Die avond in de badkuip wou ik toch even zeker zijn en kamde ik zijn haar door met een fijn kammetje.  Toen één van de zwarte tikjes begon te bewegen op het witte acryl van de badkuip, vloog ik in een paar meter achteruit en schoof daarbij, heel elegant, uit over een plasje water op de vloer en wist me nog juist recht te houden (moeder komt ongelukkig ten val bij confrontatie met luis, ik zag de krantenkop al zo voor me).

Onmiddellijk werd hier Operatie Luis opgestart.  Alle lakens en overtrekken, fleece dekentjes en kussenslopen werden in de was gestoken, de knuffels werden verbannen naar afgesloten plastic zakken en ik haalde een echte luizenkam en véél, véél conditioner in huis.  Dat zou blijkbaar het beste zijn, de meeste luizen zijn immuun tegen anti-luis, vechtlustige kleine monsters! Na de oudste controleerde ik de 2 andere jongens.  De middelste had ook prijs, al vonden we bij hem enkel neten en geen levende luizen.  De jongste (die ook gewoon nog heel weinig haar had toen) was luisvrij.  Ik voelde het ondertussen kriebelen van onder tot boven.  Nadat ik mezelf onder handen had genomen, viel het verdict: ook de mama had luizen!  De horror!  Weken heb ik om de dag mijn haar en dat van de 2 oudsten ontluisd, mijn wasmachine draaide constant.  Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik geen dochters met lange weelderige lokken heb…

De super de luxe man had nergens last van.  Da’s toch altijd, ik krijg de leuke verkoudheid, de fantastische buikgriep of de kriebelende luizen, hij ontspringt elke keer de dans.  Hoe zou dat komen?

PS: Bij deze een warme oproep om je kind zijn haartjes te controleren telkens je een luizensticker in de agenda vindt.  Samen sterk tegen luizen 😉