Kennen jullie die prenten, met allemaal kleine mensjes op in een super drukke winkelstraat/school/vliegveld?  Op die prent moet je dan één mannetje zoeken, met een wit-rood gestreept bloesje aan en een rood hoedje op.  Volgens een recent onderzoek heb je het meeste kans om dat rare mannetje te vinden als je begint te zoeken in de linkerbenedenhoek van de linkerpagina.  Een of andere prof die ingesneeuwd zat op zijn universiteit besloot om de tijd redelijk nuttig in te vullen door een algoritme te ontwerpen dat berekent waar Wally zich het meeste verschuilt.  Ergens triestig om te bedenken dat die mens vooral herinnerd zal worden om iets dat hij even tussendoor deed, en niet om zijn dagelijkse onderzoekswerk (dat werd in het artikel dat ik las niet eens vermeld).  

Wally is mijn vriend niet. Te lang naar die prenten staren geeft me een ongemakkelijk gevoel: teveel drukte, teveel mensen.  Ik ben op mijn slechtst in grote mensenmassa’s.  Ik stop op een bepaald moment met functioneren en kan dan alleen nog bedenken dat ik zo snel mogelijk weg wil, naar een plek waar ik niet het risico loop om te botsen tegen de zweterige rug van de zoveelste Gino die denkt dat een marcelleke het toppunt van zomerse fashion is.  Niks zo erg als een drukbezochte markt in de zomer, waar je persoonlijke ruimte constant wordt binnengevallen door onaangename lijfgeuren en plakkerige ontblote lichaamsdelen.  Een voetbalmatch, een pretpark, Wijnegem shopping tijdens de solden of het strand van Blankenberge als de temperatuur voor het eerst boven de 20 graden komt: ik doe actief mijn best om daar niet te zijn.

Soms kan ik de drukte niet ontwijken.  Dit weekend organiseerde de jeugddienst van onze gemeente een groot feest in het park. Er is animatie voor groot en klein, de locatie is fantastisch en ik weet dat de organisatie kei hard zijn best doet om er elk jaar een succes van te maken.  Vroeger ging ik er vrijwillig kinderen op springkastelen zetten.  Dat kwam dan vooral neer op bonnetjes aannemen en de kleinsten helpen met het uit- en aandoen van hun schoenen (neem het van mij aan, op een warme zomerdag hebben de meeste kinderen, hoe schattig ook, zwaar last van stinkpateekes: kleine voetjes in kleine schoentjes en een boel opwinding, da’s vragen om problemen).  Nu besluit ik al weken op voorhand dat ik flink moet zijn, en dat ik mijn kinderen dé afsluiter van de zomervakantie niet kan ontzeggen omdat de mama toevallig een lichte vorm van mensenschuwheid heeft.

In het begin valt het nog mee.  We waren dit jaar met de fiets gegaan en buiten die 5 jaar van mijn leven die ik weeral kwijt ben door de stress dat een van de kinderen in de vaart fietst of wordt geschept door een auto, is het een pak relaxter om gewoon je fiets te parkeren aan de ingang van het park dan urenlang (zo lijkt het toch) een plek zoeken voor je auto.  Eens in het park ontwijk ik de eerste horde door de super de luxe man te laten aanschuiven voor de bonnetjes en zelf gewoon op een rustige plek de kat uit de boom te kijken.  Aan een springkasteel staan wachten tot de kindjes uitgesprongen zijn, valt ook nog mee.  Het wordt pas problematisch wanneer ik mijn uit zelfbehoud aangenomen asocialiteit moet opgeven omdat we bekenden tegenkomen.

Ik doe mijn best, echt waar.  Maar ik vrees dat de meeste mensen die me afgelopen zaterdag hebben gesproken toch na afloop besloten dat die mama van het beste vriendje van hun zoontje een beetje een rare snuiter is, of dat ik normaal toch aangenamer in de omgang ben.  Ik weet niks te verzinnen om over te praten, mijn zinsconstructies gaan de mist in, ik stel domme vragen, het wilt gewoon niet loslopen.  Terwijl ik, in een andere omgeving, juist blij zou zijn om die mensen te zien.   De super de luxe man vindt dat ik overdrijf, en dat niemand gemerkt heeft dat ik die middag niet op mijn gemak was.  Ik hoop het.  En misschien moet ik een voorbeeld nemen aan Wally-die-mijn-vriend-niet-is en me wat meer op mijn gemak voelen in de drukte.  Als je me vindt tenminste…