Dus, Keulen, oudejaarsavond.  Of Zweden, een paar maanden eerder.  Brussel, tijdens de laatste betoging.  Elke keer opnieuw spreken de kranten schande, ontploft mijn Twitter feed en komen experten de situatie op tv bespreken.  Maar… het was heus niet de eerste keer dat er zoiets gebeurde.  Elke vrouw heeft wel een verhaal over een man die te ver ging, een situatie die ongemakkelijk werd en die, als ze geluk heeft, een anekdote wordt om te vertellen als er zo’n dingen in de media komen.   Als ze minder geluk heeft, zal het nooit een anekdote worden, maar een levenslang trauma.

Ik heb ook zo’n verhaal: 15 jaar oud, onbezorgd, op reis, een Engelse jongen van 17 waar ik al een paar dagen mee had gebabbeld aan het zwembad die me vroeg om even mee sigaretten te gaan halen op zijn kamer.  Blijkbaar waren er dringendere behoeften dan  zijn nicotine-gehalte op peil houden, “Don’t you wanna give it a wank then?”. Ik was oprecht verbaasd, hij verontwaardigd dat het antwoord nee was.  Als er geen andere gasten in die hotelgang hadden gestaan toen ik zijn kamer uitliep en hij me woedend achterna stormde, had dit waarschijnlijk geen paragraaf geworden die ik zo vlotjes op mijn blog neerschrijf.

Wat me deze week opviel, toen ik het verhaal in een groep van voornamelijk mannen vertelde, was dat de meerderheid het vooral heel naïef van mij vond, dat ik überhaupt mee naar die kerel zijn hotelkamer was gegaan.  Daar schrok ik toch wel even van.   Had ik aanleiding gegeven?  Was die Engelse “wanker” dan oprecht in zijn verontwaardiging? Was het niet fout van hem om aan te nemen dat een meisje dat meeging naar zijn hotelkamer ook zou openstaan voor meer dan één trekje (van een sigaret)?   Ik heb tenslotte ook al avances gemaakt naar mannen waarbij de aantrekkingskracht niet wederkerig bleek te zijn.  Dat noemen ze dan een blauwtje lopen.  Het verschil?  Ik ben nooit kwaad geworden omdat “hij” er om vroeg, omdat “hij” met mij geflirt had.  Ik heb nooit geprobeerd om een man te dwingen om alsnog iets te doen waar hij geen zin in had.  Ik zou het ook niet kunnen, ook al had ik het gewild.  Ik moet de eerste man nog tegenkomen die ik fysiek zou kunnen overweldigen.

En daar zit het ‘em volgens mij.  De meeste mannen kunnen het zich niet voorstellen, hoe bang je kan zijn als vrouw.  Hoe snel je het gevoel kan hebben dat je de situatie niet meer in de hand hebt.  Zij moeten zich nooit afvragen of de vrouw die hem een lekker beest noemt, misschien geen genoegen zal nemen met een duidelijk afkerende blik.  Zou het daardoor komen dat mannen vinden dat wij overdrijven, wanneer we vertellen dat we ons geschonden kunnen voelen door een hand van de verkeerde man op de verkeerde plaats? Zou het daardoor komen dat veel mannen het blijven doen, schunnige grappen maken die er vér over gaan, je ongevraagd aanraken op plaatsen die kilometers binnen je persoonlijke ruimte vallen? Ik weet het niet, maar reden te meer om erover te praten.

#wijoverdrijvenniet

PS: waarmee ik niet wil zeggen dat mannen niet aangerand of lastig gevallen kunnen worden…