8u30, deze ochtend.  Ik worstel me langzaam uit een diepe slaap, met het gevoel dat er iets heel erg mis is.  Het begint al licht te worden buiten.  Iets klopt er niet maar het duurt een paar seconden voor ik besef dat het dinsdag is, tijdens een schoolweek, en dat half negen absoluut veel te laat is om wakker te worden.

Ik spring uit bed, gris en passant een paar kleren mee en storm naar de kamer van de middelste.  Die ligt ook nog in dromenland.  “Opstaan, nu, we zijn veel te laat!”  Als een ninja springt hij uit bed, direct klaar om in actie te schieten.  Ik zie aan zijn gezicht dat hij het eigenlijk best wel spannend vindt, hij heeft direct in de smiezen dat te laat opstaan ook betekent dat je dan te laat op school komt.  De oudste komt doodgemoedereerd uit de woonkamer gewandeld, hij was blijkbaar samen met de super de luxe man opgestaan en heeft absoluut niet in de gaten dat hij wel heel lang tv heeft kunnen kijken deze ochtend.

Ik dank de voorzienigheid dat ik gisterenavond een perfecte-mama bui had, en dat de boekentassen en kleren klaar staan.  Als een generaal die naar het front trekt, beveel ik mijn troepen om zich “nu, onmiddellijk” aan te kleden.  Ik spurt de badkamer in en wil in mijn kleren springen als ik mezelf in de spiegel zie.  Oh nee, coupe vogelverschrikker!  Perfecte mama is NIET hetzelfde als perfecte vrouw en ik was gisteren te moe om mijn haar te drogen.  Met nat haar gaan slapen is gelijk aan ’s ochtends opstaan met een nestje op je hoofd.  En hoewel ik als 14-jarige reuze fan was van Robert Smith van The Cure, kan ik als 37-jarige echt niet meer met zo’n hoofd buiten stappen. Snel, snel mijn kapsel nog fatsoeneren dus.

Ondertussen bereid ik me mentaal voor op het ochtendhumeur van de actieve kleuter (yep, je leest het goed, mijn peuter gaat sinds vorige week naar school, en is dus vanaf nu een volleerde kleuter!).  Hij is nogal gesteld op zijn ochtendroutine, zoals elke 2-jarige veronderstel ik?  Terwijl ik sokken en een mascara meegraai, hol ik naar zijn kamer, om dan als de rust zelve binnen te stappen in een poging zoveel mogelijk routine uit te stralen.  Misschien dat hij niet zal merken dat ik van elk ritueel een paar minuten afpits?

Ik kijk op de klok, 10 minuten zijn gepasseerd en ik ben er al in geslaagd om de bad- en slaapkamers achter me te laten, fase 2 van de ochtend gaat in.  Halleluja, de 2 oudsten staan aangekleed en wel in de woonkamer!  Ik drop de actieve kleuter in de zetel, maak zonder problemen een boterham met choco in de keuken en frisbee die met bord en al richting zetel (ok, not really,  maar zo voelde het wel).  De middelste krijgt de andere helft van de boterham en klaagt voor één keer niet dat het geen speculaaspasta is.

Nu het moeilijkste stuk, waar ik op sommige ochtenden gemakkelijk ettelijke minuten aan verspil: de actieve kleuter aangekleed krijgen.  Rustig blijven, geen plotse bewegingen maken, duidelijk spreken,… Yes, het lukt!  “Boekentassen! Schoenen! Go, go, go!”  De middelste struikelt bijna over zijn eigen voeten in zijn haast om toch maar snel te zijn.

20 minuten na mijn ontwaak/paniekmoment zitten we in de auto en zijn we onderweg.  Dit lukt me geen 2de keer.  We zijn natuurlijk te laat, en ik heb het gevoel dat ik al een marathon achter de rug heb wanneer de schoolpoort achter mij sluit. Maar toch, mag ik even een high five voor de snelste ochtendspits ooit?