Aan de chauffeur die deze ochtend achter mij reed op weg naar school:

Het spijt me dat wij ’s ochtends ook in onze auto of op de fiets moeten stappen om te komen waar we moeten zijn.  Het zou veel makkelijker voor je zijn als wij gewoon allemaal zouden wachten tot jij op je werk was aangekomen.  En misschien was je al te laat vertrokken, door onwillige kinderen, een wekker die niet afgelopen was, of gewoon getreuzel.  Hé, ik weet hoe moeilijk die ochtenden kunnen zijn.  Dus ik kan best begrijpen dat ook jij ergens snel naartoe moest, en dat de ochtenddrukte best stresserend kan zijn.

En je komt natuurlijk rare snuiters tegen op de weg.  Mensen die niet snappen dat sommige chauffeurs meer mogen, en dat iedereen ruim baan voor hen moet maken.  Natuurlijk ben jij zo’n chauffeur, voor wie de verkeersregels net iets minder gelden als voor de rest.  Dus hoe haalde ik het in mijn hoofd, om te stoppen voor die auto die van rechts kwam, terwijl jij achter mij reed?  Ik zag in mijn zijspiegel dat je al een beetje op het vak voor de tegenliggers kwam staan, om goed te zien of ik wel recht en reden had om te stoppen aan dat kruispunt, veronderstel ik.

Waar zaten ze met hun gedachten, om 3 scholen neer te planten op een goede vierkante kilometer?   Het is toch helemaal niet eerlijk, dat je met zo’n snelle wagen als de jouwe niet sneller dan 30 kan rijden.  Dat had ik al door toen je snel groter werd in mijn achteruitkijkspiegel, nog voor ik de euvele moed had om de verkeersregels te volgen, en iemand anders voorrang van rechts te geven.

En ik weet dat ik alle wetten van mens en natuur tartte, toen ik besloot om niet alleen een andere auto voor te laten gaan, maar ook nog 2 seconden langer te wachten om die 2 fietsertjes het kruispunt te laten oversteken.  Ik had moeten beseffen dat dat de druppel was die de emmer deed overlopen.  Dus toen je besliste om met gierende banden op te trekken en mij voorbij te steken, terwijl die fietsers nog aan het oversteken waren, was het helemaal niet jouw schuld dat je daarbij die 2 jongens bijna van hun sokken reed.  Zij hadden maar moeten stoppen en wachten tot jij gepasseerd was, toch?  De ouders die claxonneerden of met hun vinger tegen hun voorhoofd tikten, deden dit natuurlijk om hun ontzag voor je te uiten, daar ben ik zeker van.

Dat je het daarna nog presteerde om tegen 70 per uur de zone 30 uit te rijden, terwijl er overal kinderen en ouders fietsten, liepen en reden, bewijst eens te meer dat je een unieke chauffeur bent.  Natuurlijk is jouw tijd, auto en persoontje veel kostbaarder dan die van al die andere mensen tezamen, dat snappen we best.

Ik heb nog even gehoopt dat je ook zou stoppen aan de schoolpoort, zodat ik me kon verontschuldigen voor het oponthoud dat ik spijtig genoeg voor je heb veroorzaakt.  Je reed echter in volle vaart verder, op weg naar avonturen waar mindere stervelingen zoals ikzelf alleen maar van kunnen dromen.

Bedankt voor dat spannende moment op die anders saaie maandagochtend, ik zal het nooit vergeten (en die 2 fietsers ook niet, vrees ik).  Maar kunnen we afspreken dat je de volgende keer je ego thuis laat, en dat je je frustraties uitwerkt tijdens een rondje squash ofzo, en niet meer op de weg?  De wereld zou er al een stukje mooier uitzien…