Vannacht dwaalde er een slechte vibe door ons huis.  Het begon om een uur of 2.  De middelste stond plots naast ons bed, hij kon niet meer slapen door een nachtmerrie.  Hij komt ’s nachts nooit uit zijn bed, dus dan weet je direct dat het serieus is.  Hij vroeg met zijn kleinste stemmetje of hij bij ons mocht liggen, want hij was zo bang.  Omdat ik, nog half in slaapcoma, ervan overtuigd was dat het bijna tijd was om op te staan, schoof ik een eindje op en liet hem erbij.  Al gauw besefte ik dat het eigenlijk nog midden in de nacht was, en dat het dus een lange, lange nacht zou worden.

Ingeklemd tussen een slapende zoon en een slapende super de luxe man kwam er van zelf slapen niet veel meer terecht.  De zoon kwam helemaal tegen mij liggen en ook de man nam best veel plaats in.  Op mijn rug viel ik terug in een rusteloze slaap, met veel wakker worden, het te warm hebben en de occasionele ademnood als het mij allemaal even te druk werd.  Ergens halverwege de nacht schoot ik wakker uit een verschrikkelijke nachtmerrie.  Ik droomde dat er een vliegtuig neerstortte in de tuin van de achterburen (van Etihad Airlines nog wel, zo gedetailleerd droom ik dan weer) en dat de middelste, de actieve peuter, mijn moeder en ikzelf moesten vluchten omdat er nog explosiegevaar was.  Uiteindelijk beland je dan in zo’n situatie dat je weet dat je moet maken dat je wegkomt, maar dat je toch niet wegraakt.  Dat vind ik de ergste dromen, je probeert vanalles, maar niets lukt, je kan niet wegkomen van het aanstormende gevaar.  Ik viel terug in slaap, maar de nachtmerrie ging gewoon door, als afleveringen van een Netflix serie die je allemaal na elkaar bekijkt.

Rond half zes besliste de actieve peuter dat het de hoogste tijd was om op te staan.  We probeerden nog om hem even bij ons te nemen, maar er was geen lievemoederen meer aan, hij was wakker en dat mocht de wereld geweten hebben.  De oudste, die nooit veel slaap nodig heeft, was ook direct bereid om uit zijn bed te komen en stond naast ons bed te dansen.  Inderdaad, half zes ’s ochtends is toch de beste tijd om een dansje te placeren?  Omdat de super de luxe man niet alleen in naam super de luxe is, maar ook in daden, stond hij op met nummers 1 en 3 en had ik het bed bijna voor mezelf.  De middelste sliep nog steeds als een prins, ondertussen dwars over de lakens.  Ik heb toch nog een uurtje geslapen, met in mijn rug 2 voeten, maatje 34.

4 uur later is de middelste naar school, bleek het dansje van de oudste opgewekt door een half koortsdelirium (die is dus niet naar school) en ligt de actieve peuter te crashen op de zetel met zijn Bumbakussen en fleecedekentje terwijl hij oude afleveringen van Piet Piraat herbekijkt.  En ik, ik beloof mezelf plechtig dat ik vanavond vroeg in mijn bed kruip, zoals elke ochtend.  Ik hoop alleen maar dat er vandaag geen vliegtuig neerstort…