Ik las deze week een blogpost over de “girlsquad” van Taylor Swift.  Blijkbaar is het een unicum in de muziekindustrie (en bij uitbreiding de wereld) dat T-Swift en haar posse van fotomodellen, andere zangeressen en de immer uitzonderlijke Lena Dunham hun vriendschap zo openlijk belijden.  Ze werden geprezen als rolmodellen voor de moderne jonge vrouw, die hier best een voorbeeld aan kan nemen in plaats van haar mede-vrouwen het spreekwoordelijke mes in de rug te steken, zoals dat nu klaarblijkelijk bon ton is.  Hoewel je natuurlijk de bedenking kunt maken dat ik ondertussen net buiten de benaming “moderne jonge vrouw” val, viel ik ook (en letterlijk dan) bijna van mijn stoel.  Is het voor de meisjes en vrouwen die 10 tot 15 jaar jonger zijn dan ik, zo raar om gewoon oprechte vriendschappen aan te gaan met meer dan één vriendin?  Is het iets dat bewonderd en aangemoedigd moet worden omdat het aan het verdwijnen is?  Oh boy…

Het is niet de eerste keer dat het mij opvalt dat de begrippen “vrouw” en “feminisme” een veel negatievere bijklank hebben dan een aantal jaar geleden.  Als Emma Watson aan de VN gaat vertellen dat ze een feminist is, zorgt dat voor vette krantenkoppen en staat menige internetcommunity op zijn kop.  Het vraagt, zo las ik in de krant, heel wat moed om er anno 2015 voor uit te komen dat je voor gelijke rechten voor man en vrouw bent.  Feminisme is een vies woord geworden en feminazi de geijkte uitdrukking voor een vrouw die al te militant wilt opkomen voor haar gelijk.  Want ja, het bevindt zich blijkbaar op hetzelfde niveau: als vrouw niet willen onderdoen voor een man en je rechten opeisen, of heel Europa onder de voet lopen en miljoenen mensen van de kaart vegen.

Toen ik een meisje was, speelde ik met Astronaut Barbie, dierenarts Barbie en Carrière Barbie (wiens rokje je binnenstebuiten kon keren naar een funky tule gevalletje, zodat ze van kantoor ineens naar de disco kon gaan).  Een slimme meid was op haar toekomst voorbereid en we konden alles, alles bereiken wat we maar konden dromen.  Tegenwoordig moet je al ver zoeken om een Barbie te vinden die iets anders ambieert dan trouwen met haar prince charming en worden jonge meisjes met een overdaad aan roze speelgoed in een rol gedrukt die sinds de jaren 60 niet meer zo stereotiep was.  Nog maar een paar weken geleden stond er op de cover van een plaatselijk reclameblaadje de volgende zin: een succesvolle man is een man die meer verdient dan zijn vrouw kan uitgeven, een succesvolle vrouw is een vrouw die zo’n man vindt.  Ik dacht even dat ik wakker geworden was in Pleasantville.  Hoe vrouwonvriendelijk is dat?  Ik vraag me soms af of er een geheim genootschap van oude conservatieve mannen bestaat die boos worden van al die emancipatie en besloten hebben dat de klok gerust een paar decennia terug gedraaid mag worden.

Begrijp me niet verkeerd.  Het maakt me niet uit of een vrouw kiest voor een carrière op de werkvloer of thuis bij de kinderen.  De realiteit is natuurlijk dat de meeste vrouwen van nu kiezen voor een combinatie van beide, wat het allemaal nog veel ingewikkelder, maar ook bewonderingswaardiger maakt.  Het gaat er mij vooral om dat het een oprechte keuze zou moeten zijn en dat geen vrouw zou moeten boeten voor de beslissingen die ze met hoofd en hart maakt, in de volle overtuiging dat wat zij doet het beste is voor haar en haar eventueel gezin.  We krijgen vaak het verwijt dat we gaan werken en onze kinderen droppen in de opvang, enkel voor materieel gewin.  Maar je moet een kat een kat noemen, in onze maatschappij heb je het als alleenverdiener verdomd moeilijk.  Maar mogen we alsjeblieft evenveel verdienen als de mannelijke collega’s en wordt het niet eens tijd dat het glazen plafond verdwijnt?

Als twintiger had ik het gevoel dat het feminisme zo stilletjes aan wel in de geschiedenisboeken kon verdwijnen als zijnde vanzelfsprekend, net zoals het één man, één stem principe.  Onze moeders, grootmoeders en tantes konden enkel maar dromen van de mogelijkheden die wij hadden.  Nu, 10 jaar later, blijkt het nog steeds een hot topic te zijn en is het belangrijker dan ooit dat wij onze dochters én zonen doordringen van het besef dat roze en blauw misschien 2 totaal verschillende kleuren zijn, maar allebei even mooi en de ene niet minder dan de andere.