Ik ben nogal emotioneel (understatement, zou de super de luxe man zeggen).  Niet dat ik bij het minste in tranen uitbarst.  Ik hield het droog tijdens mijn jawoord, ik plengde geen traan bij de geboorte van mijn kinderen.  Ik zal sneller huilen van boosheid dan van geluk of verdriet.  Voor de rest liggen alle emoties bij mij juist onder het laagje bruinen-zonder-zon op mijn huid (als ik eerlijk ben, die bruinen-zonder-zon staat al lang terug vanachter in de kast, lang leve de herfst en collants!).  Ik spreek met grote gebaren en veel gewapper van mijn handen (wat mijn vriendinnen aandoenlijk vinden en mensen die me niet kennen nogal dramatisch), mijn gezicht is als een open boek (geen poker voor mij) en ik word snel boos.  Ik ben ook heel snel terug afgekoeld, maar die paar minuten dat ik echt boos ben, benut ik ten volle, en zal je het geweten hebben.

Het Victoriaanse denken met de stiff upper lip zijn we al lang voorbij.  Alhoewel… Als er één emotie nog steeds een levensgroot taboe is, dan is het wel jaloezie.  Want geef nu toe, het siert niet om te toe te geven dat je roddelt over die ene kennis die elk weekend gaat feesten, niet omdat je echt vindt dat ze geen verantwoordelijkheidsgevoel heeft, maar omdat je je eigen verantwoordelijkheidsgevoel wel eens zou willen uitschakelen voor een dagje (of vier). Of die keer dat ik nieuwe schoenen gekocht had voor een feestje.  Daar aangekomen kreeg een vriendin heel de avond complimentjes over hààr schoenen.  Niemand zei iets over de schoenen die ik droeg.  Ik heb het niet over mijn lippen kunnen krijgen om te zeggen dat ze mooie schoenen aanhad, terwijl ik dat eigenlijk best wél vond.  Mijn kleine groene monster liet het me niet toe.

Jaloezie kan ook positief zijn.  Je kan jezelf uitdagen om elke keer weer een beetje harder te werken, langer te lopen of beter te schrijven, juist omdat je niet wilt onderdoen voor die collega, je loopmaatje of een blogger die je bewondert.  Maar, al te vaak is jaloezie toch wel dat kleine stemmetje dat je influistert dat het niet eerlijk is, en dat jij ook zou moeten hebben wat die ander zo maar in de schoot geworpen lijkt te krijgen.  Toen ik jonger was, kon ik me soms het hoofd breken waarom die ene vriendin niet blij was omdat ik een nieuw vriendje had, of waarom die kennis achter mijn rug zei dat ik een drama queen was.  De altijd wijze mama had het antwoord: ze zijn misschien een beetje jaloers?  Toegegeven, dat van die drama queen zou gewoon wel eens de waarheid kunnen zijn.  Maar toch: hoe blij je ook bent voor een ander zijn geluk, vaak genoeg kleurt het puntje van je neus groen en vraag je je af waarom jij niet een beetje in de feestvreugde mag delen.

Ik betrap mezelf er soms op dat ik, ondanks een leven gevuld met rijkdom in veel meer dan enkel de materiële betekenis van het woord, een steekje jaloezie voel bij sommige berichten op Facebook.  Toen ik na een jaar proberen nog niet zwanger was, werden de felicitaties als er weer eens een vriendenkoppel aankondigde binnen x aantal maanden mama en papa te worden, ietsje minder oprecht.  Een mama die vertelt dat ze een huishouden met 3 kinderen helemaal niet zwaar vindt en alles altijd onder controle heeft?  Mijn eerste reactie is ongeloof, mijn eerste gevoel een vleugje jaloezie.  Misschien moeten we het gewoon wat vaker toegeven, dat afgunst ons niet vreemd is, en dat het gras heel af en toe een beetje groener lijkt aan de overkant.  En heel misschien komen we dan te weten dat die perfecte mama ook wel eens jaloers kan zijn op jouw chaos.

Dus, bij deze deel ik het met de wereld: ik ben soms jaloers. En niet alleen op mensen die gezegend zijn met een betere keus in schoenen dan ik.  Iemand onder jullie ook klaar om dat toe te geven?