Ik bedacht me vandaag dat kinderen krijgen op minstens één niveau contraproductief is voor de samenleving.  Terwijl ik bijna in slaap sukkelde achter mijn bureau, besefte ik dat ik waarschijnlijk niet de enige was die vandaag al last had van de beruchte middag-dip om 10 uur ’s ochtends.  Niet omdat ik de avond ervoor iets te hard gefeest had.  Nope, de actieve peuter is ziek, en kan alleen maar slapen tussen ons in, en zelfs dan schiet hij om het halfuur wakker door een zere keel en koorts.  Na 3 zo’n nachten kan ik gerust auditie doen voor The Walking Dead en merk ik dat mijn bijdrage op de werkvloer significant achteruitgaat.  En ik ben toch niet de enige met kinderen die ’s nachts door het huis lopen te spoken?  Een hele generatie ligt te slapen op de werkvloer, doezelt weg tijdens avondjes met vriendinnen en ziet alleen het begin van een aflevering van Breaking Bad, omdat ze ’s nachts wakker worden gehouden door één of meerdere van hun kinderen.

Als je een pasgeboren baby’tje hebt, vindt iedereen het niet meer dan normaal dat je rondloopt met wallen van hier tot in Tokio en dat je af en toe een micro-slaapje doet tijdens de conversatie.  Maar eens je baby de 4 weken gepasseerd is, komt de gevreesde vraag: “En, slaapt de baby al door?”.  Als je daar eerlijk en dus ontkennend op durft antwoorden, zit je gegarandeerd goed voor een half uur verhalen over de kinderen van de vraagsteller in kwestie, die doorsliepen vanaf dag één en massa’s tips voor het drillen van het kind dat het waagt om je nachtrust te verstoren.  Je gaat mij niet horen beweren dat er geen pasgeboren kinderen zijn die direct snappen dat een dag 24 uren heeft en dat je daar 12 uren slapend van moet doorbrengen, het liefst als het zonnetje níét schijnt, maar de grote meerderheid van de baby’s (en peuters, en sommige kleuters) slapen een paar uur aan een stuk, om dan gewoon wakker te zijn.

Ik had het geluk dat mijn kinderen rond 6 weken doorsliepen.  En met doorslapen bedoel ik dan 6 uur aan een stuk, of dat nu van 22.00 tot 04.00 uur was of van 02.00 tot 08.00 uur.  Dat vertelde ik wijselijk niet tegen de brigade van perfecte mama’s, ik antwoordde gewoon volmondig “Ja, hij slaapt door!”.  Eigenlijk fout van mij, want zo houd je mee de mythe in stand en veroordeel je de mama’s na jou tot nog minder slaap, omdat ze liggen te piekeren waarom hun kind niet doet wat zoveel anderen blijkbaar wel kunnen.  Dus bij deze wil ik dat even rechtzetten.  Het is doodnormaal dat je kind niet wilt slapen, niet langer dan een paar uur aan een stuk slaapt of alleen in slaap kan vallen in jouw armen (ik schrijf of, maar het kan ook én zijn, believe me!).  De oudste zoon heeft het zover gekregen dat we tot lang voorbij zijn 2de verjaardag bij hem gingen liggen tot hij sliep, om dan als een ninja uit bed te rollen en half kruipend naar de deur te sluipen.  De horror om te ontdekken dat hij helemaal niet sliep, terwijl je al met één been op de gang staat, kan ik me nog levendig herinneren.  Of de keren dat je midden in de nacht wakker wordt omdat er een peuter ligt te roepen en je hoopt dat je eindelijk telepatische krachten hebt gekregen zodat je hem in slaap kunt denken vanuit je warme bed…

De oudste (7 ondertussen) gaat tegenwoordig elke avond braaf slapen, en ook de 2 jongsten gunnen ons meestal de nodige nachtrust.  Maar als ze dan ziek zijn, of een boze droom hebben, of denken dat 4 uur ’s nachts best een goede moment is om op te staan, hakt het er eens zo hard in.  Die jaren slaapachterstand haal ik nooit meer in…