We zijn er bijna door.  Na 7 jaar bijna onafgebroken luiers verschonen, is de actieve peuter nu zo goed als droog.  Nog niet kurkdroog, maar overdag lukt het al aardig.  Ik heb het wel gehad, met de luiers, potjes in de woonkamer en de plastic onderleggers in het babybed.  Een rekensommetje leert me dat we er met 3 kinderen bijna 20.000 pampers hebben doorgejaagd.  Da’s dus een kleine 7.000 Euro… Dag droomreis naar de Malediven, hallo out-of-control ecologische voetafdruk.  Ik zou hier een stukje kunnen schrijven met mijn beste tips en tricks voor de potjestraining van je kind, maar als ik eerlijk mag zijn (tuurlijk, het is mijn blog) vind ik van mezelf dat ik er weinig verdienste aan heb.  ik heb het te danken aan een juf, een mysterie en een eigenzinnig kind.

Toen de oudste iets ouder dan 2 jaar was, begon ik vol goede moed voor de eerste keer aan de potjestraining.  Toen hij na één dag al 6 keer op het tapijt geplast had, kreeg ik een vermoeden dat het niet gewoon een kwestie was van de regels volgen.  Hij had er totaal geen interesse voor.  Stickers plakken, snoepjes geven, niks kreeg hem zo ver om op dat potje te gaan te zitten en het ook effectief te gebruiken waar het voor bedoeld was.  Hem erop krijgen was eigenlijk nog het makkelijkste.  Moeilijker was het om hem duidelijk te maken dat hij in het potje moest plassen, en niet na 5 minuten recht staan, ernaast gaan zitten en daar de natuur op zijn beloop laten.  Na het beruchte Duplo-incident van 2010 (waarbij ik de middelste fruitpap aan het geven was en, gealarmeerd door de verdachte stilte in huis, ontdekte dat de oudste een hoopje had gedraaid tussen de Duplo blokken en het ook als cement had gebruikt in zijn constructies) besloot ik om nog even te wachten met “droog” worden.  Al een geluk dat Duplo afwasbaar is.  Uiteindelijk ben ik eeuwige dankbaarheid verschuldigd aan juf Bieke, die op 3 dagen gedaan kreeg waar ik op een jaar niet in geslaagd was.  Dank je juf, je bent mijn held!

Bij de middelste was ik dus niet zo enthousiast om eraan te beginnen.  Het was winter, wat op zich nooit een leuk moment is om je kind in zijn blote kont te laten rondlopen en mijn huis was nog maar net hersteld van de vorige shit-storm.  Een paar weken voor hij naar school moest gaan, besloot ik er toch aan te beginnen.  Deze keer had ik de truk der truken voor alle luie mama’s: een onderbroekje met daarover een pamper.  Zo voelt je kind naar het schijnt wel dat hij een plasje heeft gedaan (wat met die hightech luiers van de 21ste eeuw niet meer zo evident is, die dingen kunnen op hun eentje de stijging van de zeespiegel absorberen lijkt mij), maar lekt het niet door.  De resultaten waren middelmatig.  Ik moet eerlijk toegeven dat ik regelmatig vergat van hem op het potje te zetten.  Er zijn best wel leukere dingen dan om het uur voor een potje te gaan zitten kijken hoe je kind helemaal geen pipi doet, laat ons dat gewoon in de kring gooien. En zoon nummer 2 had er geen problemen mee om met een natte onderbroek rond te lopen.  Kei hard, dat kind.  Een paar dagen voor zijn eerste schooldag, is het dan toch gelukt.  Vraag me niet hoe, ineens was daar de klik.

De actieve peuter heeft, zoals altijd, zijn eigen weg gekozen.  Hij besliste deze zomer zelf dat het tijd was om droog te worden.  Op een zonnige dag zat hij samen met zijn broers in het zwembad, toen de oudste dringend naar toilet moest.  Vrije ziel als ik ben (ahum), zei ik hem dat hij maar even achter in de tuin moest gaan, tegen een boom.  Voor ik het wist, stond de actieve peuter tegen de boom ernaast lustig mee de plantjes water te geven.  Ik viel van mijn stoel en de Story in het zwembad (side note: mama-win, remember?).  Het heeft nog een tijdje geduurd eer mijn jongste doorhad dat niet elke pot een potje is, wat leidde tot het op hoogte zetten van alle emmers in de garage en koken-eten potjes in de speelkeuken en genante momenten bij een tante op haar terras: die terracotta bloempot zal nooit meer hetzelfde zijn.  Nu de zomer op zijn einde loopt, heeft hij het helemaal gesnapt.  Alleen als hij helemaal in zijn spel zit, durft het nog wel eens mis gaan en ook ’s nachts doen we hem voor alle zekerheid nog een luier om.  Dit hoofdstuk kunnen we bijna afsluiten, en ik ben er niet rouwig om.

En misschien valt die ecologische voetafdruk nog wel mee.  Uit goede bron weet ik dat veel luiers gerecycleerd worden en dat er van dat recyclage materiaal bloempotten worden gemaakt.  Denk daar maar eens aan de volgende keer je iemand een orchidee cadeau geeft!