Nadat ik gisterenavond een berg strijk die een vermelding gaat krijgen in het Guinness Book of Records had weggewerkt en vandaag een aanval van kast-opruim-woede uit mijn systeem had gekuist, besliste ik om vanavond gewoon niks te doen.  Nul, niks, nada!  Als een vod in de zetel hangen en de tv je hoofd laten vullen met nonsens, mag ik even?  De kleine prinsen waren in bed gestoken en ik ging nog eventjes het nieuws checken om toch een beetje het hersenloos amusement dat ik voor mezelf gepland had goed te maken.

10 minuten later zit ik dit op mijn laptop te schrijven.  Ik moet gewoon.  Het beeld van dat jongetje op een Turks strand heef me geschokt.  Zoals elke Europeaan wéét ik dat er niet zo ver van mijn bed meer dan één oorlog woedt, en dat de wereld een verschrikkelijke plaats kan zijn. Maar hier bij ons brandt het licht, hebben we juist kip met wortelstoemp gegeten en was mijn grootste zorg vandaag hoe ik het ingepland kreeg om de oudste op zijn voetbaltraining te krijgen terwijl de actieve peuter een dutje moest doen.  Het is makkelijk om de ellende op de wereld te vergeten in je wikkeldeken van alledaagse bezigheden.  En toch lijkt dat strand maar een ademtocht hiervandaan als het via je scherm de woonkamer binnenkomt.  Je wordt geconfronteerd met de teloorgang van hoop en dromen, het wegvagen van een toekomst, het einde van alles voor een mama en een papa (als ik dan zo naïef mag zijn om te denken dat die er allebei nog waren), op slechts een paar kilometer van wat voor hen wel een veilige haven, een nieuw begin, moest lijken.

Sommige reacties die ik lees in de comments-sectie van de meeste nieuwswebsites maken me zo mogelijk nog misselijker.  Dat die mensen naar hier komen om fortuin te zoeken, dat ze “ginder” moeten blijven en zelf hun miserie oplossen, dat Vlaanderen/België/Europa al genoeg problemen heeft zonder al die vluchtelingen.  Ik kan alleen maar denken dat je als moeder je kind nooit aan de gevaren van zo’n oversteek zou blootstellen als je niet op de vlucht bent voor een nog veel groter gevaar.  Ik heb 3 kinderen en de hel zou hier moeten losbarsten eer ik ze op mijn arm neem en vlucht, met niets meer dan wat je kan dragen.  Ik denk dat dat voor een Syrische mama hetzelfde is.

Nog geen 66 jaar geleden zijn mijn grootouders op de vlucht geslagen bij het begin van de tweede wereldoorlog.  Veel verhalen hebben ze daar nooit over verteld.  Ze hadden geen grote woorden, er werd niet over gepraat, maar hun levens waren voorgoed veranderd door wat ze tijdens de oorlog hebben meegemaakt.  Het enige wat mijn grootmoeder er soms over vertelde, was dat ze nog af en toe ’s nachts wakker schoot en dacht dat ze terug op die boerenkar zat, met een kind van nog geen jaar, op weg naar ergens anders, ergens waar het veilig was, zonder te weten wie of wat er achter hen aan kwam..  Een paar generaties later poog ik hier mijn verontwaardiging van me af te schrijven, dankzij een grootmoeder die de oorlog overleefde en vluchtte voor háár leven, voor dat van haar kinderen en voor dat van haar kleinkinderen.

Dus ik wil het niet horen, de politieke praatgasten die komen vertellen dat we geen verplichtingen hebben aan vluchtelingen of Jan-met-de-iPhone die zegt dat ze zelf hun boontjes moeten doppen.  Ik denk niet dat ik minder belastingen zal betalen als we geen opvang voorzien voor een mens die hier een beter leven komt zoeken.  Ik denk niet dat ons leven beter wordt als we het Schengen akkoord opzeggen.  Ik denk niet dat we het Paard van Troje binnenhalen.    Ik denk dat we allemaal mensen zijn, in wezen hetzelfde.  Ik denk dat geen enkel kind het verdient om te sterven in het water voor een strand in Turkije.  Ik denk dat onze geschiedenis ons verplicht om anderen te helpen te ontsnappen uit de ellende die hier minder dan een mensenleven geleden ook heerste.

Alles verandert, alles blijft altijd hetzelfde?  Ik hoop van niet.

Er zijn mensen die een verschil proberen te maken.  Door hen te steunen, kunnen we misschien een beetje helpen. Migrant Offshore Aid Station is één van de vele organisaties die je hulp kunnen gebruiken.