Ik word 37 volgende week.  Ik weet niet hoe dat zo ineens gekomen is.  De tijd dat ik kon zeggen dat ik een prille dertiger was, is gekomen en gegaan terwijl ik even bezig was met mijn drukke leven.  Het heeft me eerlijk gezegd een beetje beslopen: de realisatie dat ik nu dichter bij de 40 dan bij de 30 ben, het feit dat ik bij het invullen van enquêtes naar de volgende leeftijdscategorie ben opgeschoven, het besef dat ik zelfs met de beste wil van de wereld niet meer piepjong ben.  Ik krijg er eerlijk gezegd een beetje de kriebels van.  In mijn hoofd ben ik best nog wel fris en fruitig, maar één blik in de spiegel leert me dat er een gebrek aan overeenstemming is tussen wat ik verwacht te zien en wat ik werkelijk zie. Langzaamaan besluiten steeds meer haren op mijn hoofd dat 50 tinten grijs niet enkel een boek is, maar ook een way of life voor hen.  Lachrimpeltjes maken zich op voor het meer serieuze werk en blijkbaar beginnen bepaalde delen van mijn lichaam het concept zwaartekracht te begrijpen (if you catch my drift).

Het is natuurlijk nog niet dramatisch.  Met het juiste licht, mijn vriendin Marie Jo en een behulpzame kapper, kan ik er best nog 28 uitzien (hey, elke vrouw heeft recht op een beetje zelfbedrog hier en daar!).  Waar ik langer bij moet stilstaan is de vraag die ik mezelf vorige week stelde: what’s next?  Niet hallo-midlife-crisis-is-dit-nu-mijn-leven, maar meer ik-heb-de-memo-gemist-hoe-moet-het-nu-verder?

Ik hoor je denken: OMG, als je 37 wordt, ben je toch al lang en breed volwassen en gesetteld?  Je bent getrouwd, hebt 3 kinderen, bergen verantwoordelijkheid en niemand die je handje vasthoudt.  En toch… Als ik afspreek met vriendinnen, kunnen we giechelen als pubermeisjes die een poster van One Direction bij de Joepie vinden, op een fuif feesten we nog even hard als in 1999 en als ik met mijn kinderen speel, ben ik soms diegene die het meeste plezier haalt uit een voltooide Lego constructie (of Duplo. Kan ook, op de dag na zo’n feestje dan).  En de antwoorden die je dacht te vinden eens je ouder wordt, ontglippen me ook nu nog vaak.  Hoe leef je een betekenisvol leven?  Ben ik een goede mama?  Hoe krijgen ze in godsnaam de tandpasta in die tubes???  Ik heb geen idee.  Je probeert de Lego Ninjago in elkaar te steken, maar de handleiding zit niet in de doos.

Dus, wat doe je dan?  Kan je eigenlijk wel iets doen, buiten proberen jezelf en de anderen rondom je (in de breedste zin van het woord) gelukkig te maken?  Niet al mijn dagen zullen betekenisvol of memorabel zijn, maar dat hoeft ook niet.  Zevenendertig zal achtendertig worden, achtendertig negenendertig en misschien komt er ooit een dag dat ik me niet meer afvraag wat de rest van mijn leven voor me in petto heeft.  Of niet.  En ik besef juist dat ik dat eigenlijk best ok vind.

What’s next?