Marc Zuckerberg (van Facebook, obviously!) liet onlangs weten dat hij en zijn vrouw een kindje verwachten.  Happy news, maar hij vertelde in de aankondiging ook dat ze eerder 3 miskramen hadden.  Door dit te delen, hoopt hij om het taboe over miskramen te doorbreken en mensen die hetzelfde doormaken een hart onder de riem te steken.  Het was iets waar ik over moest nadenken.  Bestaat er nog steeds een taboe over miskramen en zo ja, heb ik persoonlijk met dat taboe te maken gekregen?

Mijn eerste reactie was een ferme nee.  Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik zelf een miskraam gehad.  Ik was zwanger van een tweeling maar één kindje heeft het niet gehaald.  Ik was 9 weken zwanger toen we er op dezelfde dag achter kwamen dat het een tweeling was maar ook dat één van de kindjes het niet zou halen.  Het was een rare tijd.  Verdriet (om het kindje dat we verloren) vermengd met opluchting (om het kindje dat er nog was), daar bovenop het feit dat ik er zelf ook slecht aan toe was… De meeste mensen tegen wie ik het vertelde waren van mening dat we blij mochten zijn dat er nog een kindje over was, dat de zwangerschap niet voorbij was.  Ik heb nooit het gevoel gekregen dat mensen er niet over durfden spreken tegen mij.  Het was meer dat de meesten het afdeden als een vaststaand feit, iets dat gebeurd was en waar we niet te lang bij stil mochten staan.  Geen taboe dus in de zin dat er niet over gesproken mag worden, maar wel een gespreksonderwerp dat een beetje ongemak teweegbrengt in de conversatie.  Geen taboe in de zin dat ik er niet over durf vertellen, maar wel iets dat je niet aan de grote klok hangt.

Toch merk ik dat ik bij het schrijven van deze post veel meer dan bij mijn andere stukjes nadenk over of ik dit wel wil delen.  Vind ik het erg dat mensen weten dat ik soms worstel met mijn drukke leven en dat kinderen hebben niet alleen rozengeur en maneschijn is?  Absoluut niet.  Vind ik het moeilijk om te vertellen wat ik voel bij dat ene kindje dat er nooit echt geweest is, alleen maar in mijn hoofd en heel even in mijn buik?  Zeker wel.  Ik kan niet met mijn standaard ironische knipoog schrijven over iets dat zo persoonlijk is en laat dat nu net mijn manier zijn om mijn gedachten te delen.  Een miskraam is tegelijkertijd veel te intiem om te delen en veel te ingrijpend om alleen te verwerken.  En misschien is dat de kern van de zaak: dat wat verloren is, is niet tastbaar , behalve voor de moeder.  Er zijn geen gedeelde herinneringen, alleen maar de verwachtingen en toekomstdromen die je had voor je ongeboren kind.  Bij mij is het nu bijna 8 jaar geleden, ik heb 3 fantastische kinderen, maar ik denk nog regelmatig aan het kindje dat er nooit zal zijn.  Was het een jongen, een meisje?  Hoe zou het zijn geweest om een tweeling te hebben?  Kon mijn lichaam niet een beetje beter gewerkt hebben? -Dat maakt het extra moeilijk trouwens, het feit dat het lijkt alsof je eigen lichaam je in de steek gelaten heeft.-  Het vervaagt, alles slijt op den duur, maar zoals een vriendin zegt: iedereen heeft een rugzakje waar al zijn ervaringen, goed en slecht, in terecht komen en sommige ervaringen of gebeurtenissen wegen zwaarder door dan andere.

Mister Zuckerberg heeft dus gelijk, om zijn ervaring te delen.  Net zoals Tom Boonen en zijn Lore, brengt hij onder de aandacht wat meestal verborgen blijft.  En daarom deel ik ook mijn verhaal, omdat ik weet hoe alleen je je kan voelen als je dit moet doormaken.  Dat, en omdat dat het enige is dat ik nog kan doen voor mijn kindje dat er niet heeft mogen zijn: herinneren.