Weet je nog, die jaren voor er kinderen waren en je gewoon op 1 minuut tijd kon besluiten om naar de bioscoop te gaan en 5 minuten later ook effectief in de auto zat, op weg ernaar toe?  En de grootste stress op de weg een file, overstekende hond of rommelige chauffeur was?

Soms denk ik er nog wel eens aan terug.  Want bij ons is elke uitstap ondertussen een middelgrote expeditie geworden.  3 passagiers extra in de auto en een achterbank brengt het slechtste in hen naar boven.  Bij elke willekeurige vervoersmaatschappij zouden die 3 kinderen van ons bij de eerste halte afgezet worden en een levenslange ban krijgen, maar voor ons ligt dat iets moeilijker.  Je eigen bloed zet je niet ergens halverwege Antwerpen-Brussel langs de kant van de snelweg uit de auto.

Het begint al bij het instappen: de ruzie over wie waar mag zitten, aan het raam of in het midden (er is ook nog een tweede achterbank, maar hun voorkeur gaat uit naar gezellig proppen op de eerste rij, dan kunnen ze elkaar toch zoveel beter het leven zuur maken).  Het is trouwens niet zo dat bijvoorbeeld de oudste altijd in het midden wilt zitten.  Nee, het wisselt van dag tot dag, met maar één zekerheid: wat de oudste wilt, wilt de middelste ook en andersom.  Eens die ruzie beslecht (mama heeft ondertussen al een licht stressgevoel), is er meestal nog het moeilijke moment van gordels aandoen: je kan er vergif op innemen dat één van de twee zijn gordel in de verkeerde gordelhouder steekt (ik geef het toe, I looked it up. Gordelvastklikding klonk op de een of andere manier niet zo goed).  Ruzie 2 is een feit.  De actieve peuter is ondertussen gelukkig zelf in zijn autostoel geklommen en is daar zo tevreden over dat hij zelfs niet merkt dat ik zijn gordels vastmaak.  Eén stresspunt minder, want worstelen met een 2-jarige om die gordels vast te klikken staat niet in mijn lijstje van favoriete bezigheden.  Ik erken de goede dingen in mijn leven!

Eenmaal onderweg kunnen volgende beslissingen, uitingen of gebeurtenissen een derde wereldoorlog op microniveau veroorzaken:

• De oudste en middelste hebben elk hun favoriete weg naar school.  Er moet op voorhand dus duidelijk afgesproken worden welke weg mama gaat nemen.  Ook de frequentie is van belang, ik mag de ene route niet vaker nemen als de andere.  Ik heb dit een tijdje gebruikt als motivatie ’s ochtends: diegene die zich het snelste had aangekleed, mocht de weg naar school kiezen.  Plotseling bleek de oudste onverwachte talenten te hebben: hij was nog nooit zo snel in uniform!
• Het liedje “Happy” van Pharrell Williams.  Als het thuis, in de winkel of eender waar uit de radio komt, is er geen probleem.  Zet het op in de auto en de middelste krijgt een crisis.  Hij wilt het niet horen.  Waarom?  Dat zullen we waarschijnlijk nooit weten.
• De oudste die ademt in het gezicht van de middelste.  Gegarandeerd aflap.
• De middelste die de gordel van de oudste stiekem losmaakt.
• De actieve peuter die besluit om mee te delen in de feestvreugde door een pluk haar van de broer die naast hem zit vast te grijpen.  En dan eens goed te schudden.
• Een raam dat wel of niet open moet.   Meerderheid wint, zeg ik nu: de actieve peuter heeft sinds zijn 2de verjaardag ook stemrecht en kan dus hét verschil maken.

Natuurlijk maken ze niet constant ruzie in de auto.  Meestal zijn die 3 van mij zelfs de beste vrienden onderweg.  Dat resulteert dan weer in:

• om ter hardste het liedje van Benny Hill zingen.
• niet-te-missen conversaties als “papa is oud, want hij is al 42” en “mama, jij bent wel dik in vergelijking met die mevrouw van Star Wars hé? – Wie niet, kind, als je vergeleken wordt met Natalie Portman.- Natalie PROTman???”.  Hilariteit op de achterbank
• Gevechten met speelgoeddino’s/Power Rangers/Matchbox auto’s/… die ze stiekem de auto hebben binnengesmokkeld.
• in slaap vallen tijdens autoritten die langer dan 20 minuten duren.  Zalig, zo’n onverwacht Zen moment!

Het wordt blijkbaar ook niet beter met het ouder worden.  Ik hoorde gisteren van een vriendin dat haar pubers (excuseer, zij prefereren blijkbaar de term jong-volwassenen) nog steeds ruzie maken in de auto.  Wat eraan te doen, buiten dreigen met hel en verdoemenis (weeral eens!)? Geen idee.  Soms valt het mee, soms niet.  De oplossing was in elk geval niet om 3 doosjes Tic Tacs te kopen en ze al in de auto te geven.  Tic Tacs overal en 3 kinderen die in hun suikerhigh hun energie niet kwijt konden. Ten einde raad hebben de super-de-luxe man en ik de muziek luider en luider gezet, tot de fun vanop de achterbank niet meer te horen was. Zo zijn we naar huis gereden, hand in hand, en met de illusie dat er toch nog enige orde in ons leven was.