Ok, it’s crunch time. Tijd voor de grote bekentenissen.  Ik speel vals.  En hoewel ik ervoor gekend sta dat ik al wel eens een huisje durf verzetten tijdens een spelletje Monopoly (slechte verliezer? Ikke?), is dat niet wat ik bedoel.  Ik speel vals op een heel ander niveau.  Wat je ziet is namelijk niet wat je krijgt.  De bruine benen, lange wimpers en blonde high lights?  Fake, fake en nog eens fake.  Ik geef het toe: ik krijg hulp uit een flesje, ik betaal voor een mooie oogopslag, ik zit uren bij de kapper.  Ik weet dat velen mij dankbaar zijn dat ik hen bewaar van mijn verkeersverf witte benen maar soms heb ik zin om de handdoek in de kappersstoel te gooien en de boel maar de boel te laten.  Zoveel tijd, zoveel moeite, zoveel gênante momenten.

Mijn eerste bruinen-zonder-zon ervaring liep uit op een fiasco.  Ik had eraan gedacht om mijn benen te scrubben, mijn handen achteraf grondig te wassen en zelfs een klein beetje vette crème te doen op dat ruwe plekje juist onder mijn enkel.  Waar ik niet op had gerekend, waren de sproeiers in de gazon op het tuinfeestje waar ik daarna naar toe ging.  Toen zij plotseling aangingen, sproeiden ze niet alleen de verzamelde gasten nat, maar trokken de druppels ook grillige witte strepen op mijn oh zo bruine benen.  Hoewel de meeste kleren de volgende dag weer proper en droog waren, heb ik nog 2 weken rondgelopen met een zebra-motief onder de jeansbroek.  Geen wasbeurt, scrub of citroenbleek die daar iets aan verhielp.  Les geleerd: bruinen zonder zon doe je het beste zonder zon, dus ’s nachts, in je bed, zonder sproeiers!.

Sinds een paar maanden heb ik wimper extensions.  Nu, extensions zijn het niet echt, het zijn eigenlijk extra wimpertjes die tussen je eigen wimpers worden geplaatst.  Ik besef juist dat ik totaal niet weet uit welk materiaal die valse haartjes zijn gemaakt.  Eenhoornstaartpluksel? Gerecycleerde autobanden?  Geen idee, volgende keer toch eens vragen!  Ik vind het nog wel relaxed, op een zachte stoel bij de schoonheidsspecialiste liggen, met een cosy muziekje op de achtergrond, terwijl iemand aan je wimpers zit te prullen.  Tot je per ongeluk, tegen de instructies van de gecertificeerde wimperplaatstster in, je ogen opendoet terwijl zij de lijm aan het aanbrengen is.  Inderdaad, lijm.   Aan je ogen.  In je wimpers.  Deed het pijn?  Het brandde als de hel.  Pas een uur later, toen ik met mijn ogen kon knipperen zonder het gevoel te hebben dat er schuurpapier aan de binnenkant van mijn oogleden zat (korrel 600, extra fijn), kon ik mezelf ervan overtuigen dat mijn obsessie voor lange wimpers me niet blind gemaakt had.  Les geleerd: nooit je ogen opendoen als er lijm aan je wimpers hangt.

Waarom ik het dan blijf doen?  De wimpers besparen me de mascara-beproeving elke ochtend (waarbij ik minstens 3 keer per week met het borsteltje in mijn oog steek, kan je ook blind van worden.  Denk ik).  De bruine benen geven me het zelfvertrouwen om in de zomer met een rokje rond te lopen.  De kapster camoufleert mijn eerste grijze haren.  Wil ik daar mee zeggen dat ik vind dat je dit als vrouw moet doen, om er goed uit te zien?  Nope, maar ik wel, om me goed te voelen.  En dat is mijn favoriete soort van lipstick feminisme: de mijne.