De actieve peuter is juist 2 jaar geworden.  Blijkbaar komt die 2de verjaardag niet alleen met taart en cadeautjes maar ook met het besluit om zich te laten gelden in de wereld en het vaste voornemen dat alles moet gaan zoals hij wil.  Probleem is dat hij niet altijd even goed weet wat hij dan juist wil.  Muesli mét melk of zonder?  Hij kiest voor de melk, tot het moment de melk effectief over de muesli gaat, dan huilt hij moord en brand,  en eist dat ik de melk terug in de bus stop.  Yep, de logica van een 2 jarige…

Alles is een strijd.  Zich zalig onbewust van de luxe dat hij opgroeit als een kleine prins en zo onwetend dat het leven niet alleen fun en games is, gaat hij koppig elke uitdaging aan en is er vast van overtuigd dat als hij maar lang genoeg volhoudt hij alles kan bereiken.  Ook als dat wil zeggen dat er 20 minuten niets anders uit zijn mondje komt dan “cornflakes eten?”, “Nu cornflakes eten?”, “Cornflakes met melk?”.  Als mama wil je dan nog wel eens proberen om hem uit te putten en hem te negeren tot hij er vanzelf mee stopt.  Maar niemand, niemand heeft het uithoudingsvermogen van een 2 jarige.  Zet hem mee aan de onderhandelingstafel van de Griekse trojka, en hij zou vast en zeker als langste blijven zitten.  Als hij niet afgeleid wordt door een passerende vlinder natuurlijk.

Hij is oprecht verontwaardigd dat hij niet kan overleven op een dieet van griekse yoghurt, préparé, cornflakes en soep.  Hij lijkt een ingebouwde verklikker te hebben voor alles wat ook maar één vitamine zou bevatten en denkt dat zout een voedselgroep op zich is.  We proberen er aan tafel geen drama van te maken (hey, ik heb ook naar de Supernanny gekeken) maar ik vraag me soms echt af waar hij de bouwstoffen vandaan haalt om dat kleine lijfje te laten groeien.  Gelukkig eet hij in de opvang wél goed, daar is quinoa, snijbietpuree en zeewolf in no time opgegeten.  Go figure…

Soms vraag ik me af of hij, zonder dat ik het weet, in een badje met stoutsel is gevallen (merci Valentina trouwens, voor die heerlijke woordspeling).  Sommige dingen doet hij bijna goed, maar dan omgekeerd. Thuis wilt hij alleen nog maar op de arm (hallo overbelaste heup!) maar op straat hebben we elke keer een kleine oorlog omdat hij persé zelf wilt stappen, liefst nog 5 meter voor mij.  En als hij merkt dat het bij de mama niet pakt, dan probeert hij het gewoon bij de papa, of de oma, of eender wie die op dat moment in de buurt staat.  Als hij van de mama geen snoepje krijgt, gaat hij gedecideerd naar de tante, vraagt met zijn liefste stemmetje: “pakken?” en eens hij op haar arm zit vraagt hij terug een snoepje.  Mission accomplished denkt hij, maar de tante is gelukkig ook niet van gisteren.  Hup naar de volgende dan!

In zijn ideale wereld slaapt mama ’s nachts mee in het babybed, zijn alle vliegtuigen van Mega Toby, wordt de Fabeltjeskrant 24 uur op 24 uitgezonden en dient een badkamer om nat te spetteren als je in bad zit.  Sandaaltjes draag je als het regent en als het buiten 30 graden is, komen de Uggs uit de kast.  Stift is zoveel mooier op je eigen lijfje dan op papier en de telefoon van mama is zeker weten de perfecte voetbal.

Kleine kindjes worden groot en ik kom tot het besef dat die lieve rustige baby voorgoed verdwenen is.  In de plaats daarvan is een actieve, koppige, eigenzinnige peuter gekomen, die met zijn blauwe ogen en charme iedereen rond zijn vingertje probeert te winden.  En weet je…?  I love it!