De vakantie is goed 4 weken bezig en elke zichzelf respecterende mama begint stiekem al een héél klein beetje uit te kijken naar 1 september.  De routine, de kinderen die zo vermoeid zijn dat ze ’s avonds in slowmotion rondlopen, de rust… Geef het maar toe, jij hebt er ook al aan gedacht!

Maar toch… Er is een reden waarom de vakantie van mij gerust nog een paar weken langer zou mogen duren.  Tijdens het schooljaar heb ik elke weekochtend hetzelfde probleem: het gevreesde schoolpoort moment.  En daarmee bedoel ik niet dat moment dat je een huilend kind aan de poort moet achterlaten (wat eigenlijk nog erger is, daar schrijf ik ook ooit nog wel eens over), maar de confrontatie met de andere mama’s.

Ze lijken me allemaal zo perfect, die andere moeders.  Ik zie ze voorbij komen, aan de schoolpoort: de hippe mama’s (designer outfit, killer heels en must-have handtas van dit seizoen), de boho mama’s (bakfiets, losse knot en bestudeerd nonchalant), de elegante mama’s (tijdloze chique, ballerina’s en pluizige pasteltrui), de sportieve mama’s (loopoutfit, ipod en strak lijf), de het-zou-je-buurvrouw-kunnen-zijn mama’s…  Allemaal hebben ze één ding gemeen: ze laten het zo gemakkelijk lijken om elke ochtend die race met de schoolbel te winnen.

Ik haast me elke morgen om have en huishouden onder controle te houden terwijl het alarm op mijn telefoon elke 10 minuten blijft snoozen, zodat ik me niet verlies in nutteloos gepruts en plots zie dat ik al een kwartier voor de geopende kleerkast met mijn ogen open sta te slapen.  Opstaan, wassen, aankleden (liefst in die volgorde), kinderen wakker maken, voor de tv droppen (screw you, opvoedkundige principes, niemand heeft daar ’s ochtends tijd voor), ontbijt uitdelen, boekentassen nog eens controleren, luiertas voor de crèche klaarmaken (en dat heen-en-weer schriftje invullen: ja, hij heeft goed geslapen, nee, hij moet niet meer ontbijten, e-l-k-e morgen hetzelfde), 2 minuten met de kat aan de achterdeur staan die niet kan beslissen of hij nu binnen dan wel buiten wilt, kinderen motiveren om schoenen aan te doen en naar de voordeur te gaan, de plotse rush naar het toilet van de 2 oudsten als ik zeg dat we nu, nu, NU vertrekken, alles en iedereen in de auto laden, terug naar binnen lopen om een turnzak te pakken die de middelste daarjuist nog in zijn hand had en vertrekken.  Als een drilsergeant zonder gezag probeer ik mijn 3-koppig leger te verzamelen: geef acht, doe je schoenen aan, gordels vast!

Moet ik nog zeggen dat ik steevast lichtelijk uitgeput aan de schoolpoort verschijn?  Met kinderen die hun uniformhemdje al lang weer uit hun broek getrokken hebben, wiens haren alle kanten uitsteken omdat ik het nog maar eens vergeten te kammen ben en wiens mondjes duidelijk laten zien dat ze die ochtend een boterham met speculaaspasta gegeten hebben. Bij mezelf merk ik ook dan pas dat de niesbui van de jongste wél een duidelijk spoor op mijn schouder heeft achtergelaten, en dat ik maar één oorbel in heb.  Laatst kreeg ik de opmerking van een andere schoolmama dat ik er altijd zo verdwaasd uit zie ’s ochtends.  Nee, echt?

Een beetje luistervinken op het verjaardagsfeestje van de oudste leerde me wel dat ik niet de enige ben die zich elke ochtend voelt mislukken.  2 mama’s buiten categorie (lees: gewoon perfect, lange blonde krullen, maatje 34, 4 kinderen, altijd vlekkeloos georganiseerd) waren tegen elkaar aan het klagen dat ze het gevoel hadden dat ze, in vergelijking met de anders moeders, altijd als slonzen verschenen aan de schoolpoort ’s ochtends.  Mijn adem stokte even.  Zou ik voor sommige mama’s ook overkomen als de perfectie zelve?  Zouden we dan allemaal blind zijn voor elkaars struggle?

Misschien moeten we afspreken dat we vanaf volgend jaar niet mee meedoen aan die cinema en duidelijk laten zien dat de ochtenden voor iedereen moeilijk zijn.  Geen grote statements maar een klein detail, zoals een slaapkreukel in je wang, een kind met 2 verschillende sokken, of een bh die niet matcht met je topje.  Laten we gewoon tous ensemble een beetje verdwaasd zijn, die 1ste september.  Deal?