Meestal beschouw ik mezelf als een vrij rationeel persoon.  Down to earth, slim genoeg, met al een beetje levenservaring onder mijn obi ceintuur.  Ik krijg geen stress van drukke werkdagen waarop ik 10 dingen tegelijkertijd moet doen, ik manage dag in, dag uit, een huishouden met 3 kinderen en een kat, ik blijf zelfs super cool tijdens een spelletje Uno.  Ijskoud dus…

Toch is er iets dat mij elke keer opnieuw van zijn stuk brengt.  Zet mij in dezelfde ruimte als iemand die op één of andere manier het etiket BV heeft opgeplakt gekregen, en ik krijg stress.  Celebrity stress.  

En dat heeft absoluut niets te maken met de mate waarin ik die persoon bewonder of er zelf van fan ben.  Ik denk dat het iets biologisch is ofzo: als hun naam ook maar één keer in de Story of Humo heeft gestaan, krijg ik zweethandjes, hartkloppingen en verlies ik het vermogen om coherente zinnen te vormen.

Als puber had ik er hoegenaamd geen last van.  In mijn lijstje van most-akward momenten, staat mijn ontmoeting met Stefan Ackermans in de top 10.  Voor de jonge snuiters onder jullie die hem niet kennen: hij was 10 jaar lang presentator van De Afrekening op Studio Brussel.  In 1995, toen ik 17 was, was hij het toppunt van alternatieve cool.  Dus toen een hele boel jeugdhuizen samen een mega fuif deden in de Vooruit in Gent, was hij als dj de headliner.  Ik was daar ook, op die fuif. Samen met een vriendin zat ik er zelfs aan de inkom (lang verhaal, als 17-jarige idealist besteedde ik het meeste van mijn tijd in het lokale jeugdhuis en zo waren we dus met een aantal gevraagd om te komen helpen.  Hmm, niet zo’n lang verhaal eigenlijk…).  Een van de belangrijkste taken die ze ons hadden toevertrouwd, was het beheren van de guest list. Een taak die ik, helemaal high van de macht die ze mij hadden gegeven, uiterst serieus opnam.  Lees: als Monica Geller in de dop vereiste ik minstens een id met foto om te bewijzen dat je wel effectief op de lijst stond en dus gratis binnen mocht.  Zelfs als je kwam vertellen dat je Stefan Ackermans was en die avond moest draaien.  Mijn vriendin viel bijna in katzwijm omdat dé jonge God van StuBru persoonlijk voor ons verscheen, maar ik hield voet bij stuk: geen id, niet binnen!  Mind you, dit was 1995, het internet stond nog in zijn kinderschoenen, een radiostem was toen niet meer dan dat, een stem.  Mister Ackermans himself stond daar, aan de inkom, mét 2 platenbakken, maar zonder pas.  En ik wou hem niet binnen laten.  Na een paar vervelende minuten, een Ackermans die van amusement naar ongeloof, lichte irritatie en uiteindelijk boosheid ging en een vriendin die me bezwoor dat ze nooit meer tegen me zou spreken als ik hem niet nu onmiddellijk een inkombandje gaf, heb ik toegegeven.  De zin “Iedereen kan wel zeggen dat hij Stefan Ackermans is” (ik, in al mijn regelvolgende glorie), heeft me nog lang achtervolgd in het jeugdhuis.

Maar nu, ik word er zelf gek van!  Een tijdje terug zat ik met één van mijn beste vriendinnen in een café in Antwerpen.  Omdat beste vriendinnen ook elkaars kleine kantjes kennen, heeft ze geprobeerd om zo lang mogelijk voor mij te verzwijgen dat achter mij de cameraman van Tom Waes was komen zitten.  Eerlijk, ik weet niet eens zijn naam.  Maar toen ik iets ging bestellen aan de toog en hem zag zitten, liep het mis.  Hartslag 120: check.  Niet weten waar kijken: check.  Stom gegiechel: check.  Waarom?  Joost mag het weten, ik was als kind nogal verlegen, misschien dat daar iets van is blijven hangen?  De avond is geëindigd op het terras van dat café, want binnen kon ik mij niet meer concentreren, met de cameraman zo dicht achter mij.

Maar er gloort hoop aan de horizon: vorige zomer heb ik op een festivalletje 10 minuten staan babbelen met Guy Mortier, en zelfs geprobeerd om hem te koppelen aan een vriendin.  Pas achteraf had ik door wie hij was.  En toen gebeurde het alsnog: celebrity stress!