Ok, we snappen het!  De Ronde van Frankrijk is één van de ultieme sportevenementen op deze planeet.  Over de hele wereld wordt er gekeken, gesupporterd, gevloekt en gevierd bij de overwinningen en valpartijen van de renners in de ronde der rondes.  Het is dus niet meer dan normaal dat tv-programmaties worden aangepast, er speciale krantenbijlages verschijnen en Vive Le Vélo één van de best scorende programma’s is op tv.  En toegegeven, Marc Coucke die de polonaise doet, een frans koppel dat dronken de live-uitzending onderbreekt,

die jonge afgetrainde renners, het brengt zelfs bij de meest onwillige wielerkneus een glimlach op de lippen (of, in het geval Coucke, een toepasselijke bulderlach)…

Wat ik NIET snap, is waarom er niet minstens zoveel aandacht wordt besteed aan de monumentale prestaties die miljoenen mama’s elke dag neerzetten, met minstens evenveel doorzettingsvermogen, kracht en behendigheid als de gemiddelde Sagan of Boonen (Froome, da’s buiten categorie, daar begin ik niet aan).  Deze gedachte kwam daarstraks bij me op, toen ik een volle winkelwagen, 2 onwillige kinderen en een verveelde peuter de helling van de Colruytparking op moest krijgen.  Centimeter na centimeter vorderde ik, terwijl de onwillige kinderen eerst 5 meter vooruit liepen, toen moedwillig achterbleven om zich dan als 2 dinosaurussen (velociraptors, mama!) op de kar te storten.  De verveelde peuter  (zoals elke mama weet, is een verveelde peuter maar één fase verwijderd van een onmogelijke peuter) kon ondertussen niet beslissen of hij op de arm, in de kar of toch maar liever al stappend verderging.  De winkelkar bezweek ondertussen bijna onder de wekelijkse voorraad koekjes, ontbijtgranen en bananen  (yep, ik ben zo’n mama die haar kinderen laat bezwijken in een suikercoma) terwijl de cola light gevaarlijk aan het schuiven ging en slechts een snelle voetreflex kon vermijden dat 6 flessen vielen en explodeerden ergens halverwege de Colruyt Col.  En geloof me, een pak Cola op de bovenkant van de je voet opvangen is geen lachertje, zeker niet als je gemakkelijke espadrilles draagt.

Een blik over mijn schouder (om te zien of de onwillige kinderen nog volgden en niet per ongeluk onder een auto waren gelopen) vertelde me dat een andere mama ook aan de beklimming begonnen was.  Hoewel haar winkelkar veel voller was dan de mijne, ze had ook de ruimte ònder de kar volledig benut, had zij maar 1 kind dat gemotiveerd moest worden om te luisteren en in de buurt te blijven.   Het duurde dus niet lang of we waren op gelijke hoogte.  Haar gezucht en mijn gesteun maakte ons even wapenzusters, verbonden door de Colruyt en de onwillige kinderen.  Zij had geen verveelde peuter bij, maar ze wist nog goed hoe dat was, ik zag het aan de blik in haar ogen.  We lachten elkaar bemoedigend toe, en vonden even steun bij elkaar: 2 mama’s die weten dat de vakantie nog maar 3 weken bezig is, en dat het dus allemaal nog verrekte erger zal worden, voor het beter wordt…

Toen kwam ik aan mijn auto en stopte ik, en was het moment voorbij.  Het inladen verliep zonder al te veel opstootjes.  Er was maar één incident, toen de verveelde peuter een pakje pannenkoekenmix in zijn handen kreeg en het karton in no time openscheurde.  Een dun laagje papier was het enige dat me scheidde van een auto die tot in de eeuwigheid bloemige pannenkoekenmix zou ophoesten.  Maar soit, die crisis werd snel vermeden en de weg naar huis mocht in alle rust verlopen.

Rit afgelopen, mama gewonnen want al het eten, al de kinderen en de auto veilig thuis!

Eenmaal thuis bedacht ik me dus, dat het toch fijn zou zijn, moest mijn prestatie ’s avonds nog eens uitgebreid besproken worden door Carl Van Nieuwkerke (op zijn karakteristieke, rustige maar toch onderkoeld jolige manier, die man heeft toch iets?) en zijn panel.  Lieven Van Gils zou een kort interview doen met de caissière die mijn winkelkar professioneel had ingeladen: “Ja Lieven, zo’n kar inladen op een ergonomische manier is een stiel apart.  De gewichtsverdeling is cruciaal bij de beklimming van een col van die categorie”.  Tom Waes zou bewondering hebben voor de elegante manier waarop mijn voet het pak cola gestopt had, zo vlak voor de val.  En in het klassement zou ik een paar punten gestegen zijn, en toch een beetje een bedreiging vormen voor de Froome van dienst…

Schoon toch hé, hoe een mama dromen kan.